نتایج شوم عشق و شیفتگی در آندروماک راسین

راسین" نمایشنامه تلخ پایان(تراژدی) «آندروماک» را در سال 167 میلادی نوشته است. این نمایشنامه پنج پرده ای در آن زمان در دربار ملکه فرانسه اجرا شد و نویسنده اش را به شهرت رساند. راسین این نمایشنامه را با الهام از نمایشنامه ای به همین نام اثر اورپید، نوشت. در این تراژدی، راسین تصویری از عشق و عواطف مادرانه ترسیم می کند. پس از سقوط شهر تروآ، آندروماک، بیوه هکتور، برای رهایی پسرش آستیاناکس، وانمود می کند که عاشق پیروس یونانی است. اما پیروس گرچه گرفتار عشق آندروماک است، با هرمیون، که عشقی سوزان به پیروس دارد، نامزد می شود. از سوی دیگر، اورست سخت دلباخته هرمیون است. سرانجام، پیروس، با تهدید به کشتن آستیاناکس، از آندروماک می خواهد به ازدواج با وی تن در دهد. آندروماک ناچار رضایت می دهد، اما پنهانی درصدد خودکشی بر می آید. هرمیون اورست را وادار می سازد پیروس را به قتل برساند، آن گاه وی را به سبب ارتکاب قتل ترک می کند و خود را می کشد. اورست هم دیوانه می شود. ه دنبال آزار و شکنجه ای که چندی بعد به افراد معتقد به آیین ژانسنیوس وارد شد، راسین دوباره با پورت رویال رابطه برقرار و از آن ها حمایت کرد. او سرانجام در سال 1699 در پاریس به علت یک تومور چشم از جهان فروبست و طبق وصیتش در پورت رویال، در کنار یکی از استادان قدیمی خود دفن شد. نمایش نامه های راسین شور و عشق را همچون نیرویی کشنده به تصویر می کشند که فرد را از پای در می آورد. در این شرایط قهرمانان داستان، برخلاف قهرمانان کورنلی که توانایی مقاومت و تصمیم گیری را دارند، یا مورد رحم الهی قرار می گیرند و نجات می یابند، و یا نمی گیرند و هلاک می شوند. هیچ چیزی نمی تواند سرنوشت آن ها را تغییر دهد و آن ها از بدو تولد محکوم اند. این ویژگی های نوشته های راسین از مهم ترین خصوصیات افکار آیین ژانسنیوس هستند.